1 Haziran 2010 Salı

ben şu an yine bir uçtayım, korkunun, paniğin, hiçbişeye inanmamanın, felaketin ucu burası
burdan hersey kara görünür, hiç umut ypoktur, burda herkes kendine acır,
burda ölüyormuş gibi gelir insana, ölüm çok yakınmış gibi,
yakınamazsın bile, sadece kaçmak istersin,
iyi misin, iyi misin
sorup dururlar
kusmak istersin
burası kötü hissetmenin ucu, paniklerin, korkuların, bagırmak isteyip bagıramamanın ucu, ne yapacagını bilmemenin, ucu

kelimenin tam anlamı ile 6 yaşında annesinin elini bırakıp bir yerlere dalmış ve pazarda kaybolmuş çocugun oldugu yer burası

sanki 29 degil de 6 yasındayım
öylesine korkuyorum şu anda

2 yorum:

En Sevdiğim Şey dedi ki...

6 yaşındaki büyük dünya daha bir güzeldi belkide, şu andaki aynı alanda içine sığmama duygusundan, kimbilir...

y. dedi ki...

ben bu duyguyla yaşıyorum be, geçmiyor geçmez, yaş 33 valla aynen duruyor, çocuk yaptım aynen duruyor.. geçmiyor kaybolmuşluk hissi, aidiyetsizlik hissi, virüs mü diye şüpheleniyorum...